Niepełnosprawni. Kim oni są? Czy idąc ulicą i widząc osobę na wózku zastanawiało cię kiedyś, kim jest ta osoba i jak wygląda jej każdy dzień? Pewnie nie. Najczęstszą reakcją na taki widok jest litość i współczucie. Stwierdzenia, że taki człowiek jest biedny i nieszczęśliwy nie uchodzą za rzadkość. Zastanawiałeś się kiedyś, czy ta osoba jest taką samą istotą jak ty? Czy przy pewnym nieszczęśliwym zbiegu okoliczności nie mógłbyś być także taką osobą? Wystarczy, że znajdziesz się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Zastanów się nad tym i przeczytaj poniższy artykuł a dowiesz się skąd wynikają te stereotypy i czy są one prawdziwe.

Artykuł niniejszy zajmie się problemem uczuć osób niepełnosprawnych ruchowo, gdyż wbrew pozorom to one mają największe problemy w sferze psychicznej. Spytasz pewnie jak to możliwe? Już wyjaśniam. Osoby niepełnosprawne intelektualnie zazwyczaj, jeśli zachowują się naturalnie nie zwracają uwagi postronnych osób gdyż wyglądają normalnie. Ich upośledzenie widać czasami dopiero przy bliższym poznaniu. U osób niepełnosprawnych intelektualnie, jeśli upośledzenie jest głębokie to człowiek ten nie zdaje sobie sprawy z problemów otaczającego go świata. U osób niepełnosprawnych ruchowo jest całkiem na odwrót. W tym przypadku pierwszy kontakt już przekreśla ich status społeczny. Problemem psychicznym tych osób jest to, że zdają sobie z tego sprawę gdyż są w pełni władz umysłowych. Ludzie ci dostrzegają otaczające ich problemy i kłopoty, jakie stwarzają najbliższym. A więc jakie są przyczyny ich zmartwień w życiu codziennym? Czy jest to ich choroba? Pewnie tak, ale jest to niewielki procent. Problemem jest zupełnie coś innego. To traktowanie osób niepełnosprawnych przez osoby pełnosprawne, czyli tak ostatnio modne pojęcie tolerancji.

Zacznijmy, więc od zbadania stereotypów, które utrudniają pełne zrozumienie siebie nawzajem i ich prawdziwości. Pierwszym z nich jest nieszczęście tych osób, które z góry zakładamy. Tylko, na jakiej podstawie wolno nam to robić? Musielibyśmy zdefiniować sobie najpierw pojęcie szczęścia. Co to jest szczęście, pieniądze, osiągnięcie celu w życiu, rodzina, czy może jeszcze coś innego? Jeśli chodzi o pieniądze to można je przecież zarabiać bez względu na to czy jest się osobą sprawną czy też nie. A więc może osiągnięcie celu w życiu? Jeśli spojrzymy na niepełnosprawnych sportowców to chyba raczej ten rodzaj szczęścia należy odrzucić ze sfery problemów. Może nieszczęście jest spowodowane chorobą i tym, że z jej powodu człowiek nie może się tak dobrze poruszać po otoczeniu jak inni? Ten mit należy obalić, gdyż zawsze znajdzie się ktoś do pomocy i wiele miejsc jest już pozbawionych barier architektonicznych. Pozostał, więc już ostatni rodzaj szczęścia, rodzina. Czy rzeczywiście osoba niepełnosprawna może być z tego powodu nieszczęśliwa? Okazuje się, że tak. Dlaczego? Dlatego, że często nie może sobie znaleźć partnera na całe życie.

Nasuwa się w związku z tym pytanie, dlaczego tak jest? I tu odpowiedzią są kolejne przesądy. Drugi ze stereotypów stwierdza, że jeśli człowiek jest na wózku, to na pewno intelektualnie także jest ograniczony. Ten mit należy obalić. Mógł on być może częściowo prawdziwy kilkadziesiąt lat temu, gdy nie było szkół integracyjnych i pozostawało tylko indywidualne nauczanie, które odbywało się na niskim poziomie kształcenia. Obecnie coraz więcej niepełnosprawnych kończy nie tylko szkoły średnie, ale także studia. Należy dodać, iż jest szerokie grono tych osób, którzy stali się nimi na skutek wypadków. Ludzie ci ukończyli szkoły, gdy byli jeszcze sprawni. A więc dochodzimy do wniosku, że niepełnosprawny jest tak samo inteligentny jak każdy inny człowiek. Posunę się nawet dalej i powiem, że może być geniuszem, jakim jest, np. światowej sławy fizyk Stephen Hawking. Trzeci stereotyp mówi o tym, że osobą niepełnosprawną należy się opiekować. Jeśli nawet jest on po części prawdziwy przy poważniejszych schorzeniach, to czy należy go uwzględniać? Niektóre kobiety powiedzą zapewne „Nie będę pielęgniarką 24h”. Może i słuszna uwaga, ale czy biorąc sobie za partnera osobę sprawną mamy pewność, że po ślubie albo na starość nie stanie się osobą ułomną? I co wtedy? Czy powiemy „Już cię nie kocham, odchodzę.”. A gdzie miłość, wierność i że cię nie opuszczę aż do śmierci? Czy te słowa nic nie znaczą? Poważnym problemem są w tym przypadku naciski rodziny. Rodzice osoby pełnosprawnej (szczególnie, gdy jest to ich jedyne dziecko) chcą osoby idealnej. Dla córki księcia z bajki, a dla syna księżniczki. Często mówią „Chcesz sobie zmarnować życie? Wziąć na siebie taki ciężar?”. Tylko czy zastanowili się kiedyś jak wychowują swoje dzieci? Czy gdy oni na starość będą potrzebowali pomocy to nie zostaną oddani do domu starców? Przecież dziecko powie „Nie chcę mieć z tobą kłopotów mamo.” i zrobi tak jak kiedyś matka kazała. A więc rodzice zastanówcie się czasami, co mówicie dzieciom, aby kiedyś się to źle dla was nie skończyło.

Wracając jednak do stereotypów, bywają też pozytywne, które mogą, ale nie muszą być prawdziwe. Często osoby niepełnosprawne (szczególnie mężczyźni) są postrzegane jako te, które nie piją i nie biją współmałżonków. I tu też różnie bywa, gdyż wbrew pozorom czasami bywa tak, że niepełnosprawni nie mogąc sobie poradzić z problemami wpadają w alkoholizm. Ale wracajmy do problemu rodziny. Stały związek z drugą osobą i to jeszcze pełnosprawną jest dla wielu niepełnosprawnych ruchowo celem życia, marzeniem i czymś, czego są warte wszystkie pieniądze świata. Przy kimś, kogo się kocha nie czuje się swojej choroby, można wtedy przenosić góry i czuć się normalnym człowiekiem.

W związkach jednak tak już jest, że na pewnym etapie znajomości pojawia się oprócz miłości intelektualnej i duchowej, potrzeba miłości fizycznej. Pewnie widzę już zdziwienie w twoich oczach. Jak to seks z osobą niepełnosprawną? To ja miałbym iść z tym „kulawym” do łóżka? Nigdy w życiu. Dziewczyny widząc faceta na wózku pewnie sobie myślą „Temu to nawet Viagra nie pomoże.”, a mężczyźni „Przecież ona i tak nic nie czuje to jak mnie zaspokoi?”. Ale tu się stereotypy kończą. Dziś jest era, gdy seks przestał być tematem tabu i każdy trochę bardziej rozgarnięty człowiek globu słyszał o innych możliwościach i jego rodzajach. Czy musi to być schematyczny stosunek czy świetna zabawa? Radzę to przemyśleć czy ma to być seks dla seksu, czy też seks z miłości?

W związkach pojawia się zazwyczaj coś jeszcze, na czym części z nas zależy. Jest to opinia znajomych. Większość kobiet marzy o barczystym mężczyźnie typowym „macho”, który jest przystojny i w razie niebezpieczeństwa obroni przed napastnikiem. Mężczyźni także myślą podobnie. Musi być zgrabna ładna i żeby inni koledzy za nią aż pogwizdywali z podziwu. Ale gdy w rozmowach ze znajomymi okazuje się, np., że osoba niepełnosprawna jest bardzo wyrozumiała i inni mówią „Wiesz z moją żoną nie przeszedłby taki numer, już bym ją stracił.”, to czy nie jest to także powód do dumy? To tylko przykład, ale prawda jest taka, że osoby niepełnosprawne nie szukają ideałów. Przynajmniej nie fizycznych. Partner musi być przede wszystkim osobą uczciwą i kochającą.

Zastanów się, więc, czy widząc osobę na wózku, powiesz, że jest ona nieszczęśliwa. Musisz pomyśleć, że ona jest nieszczęśliwa tylko w twoich oczach i to przez ciebie może być taką właśnie. Traktując ją jak osobę pełnosprawną we wszystkich sferach życia powodujesz, że jest szczęśliwa. Jakie są, więc osoby niepełnosprawne ruchowo? Są takie same jak pozostałe osoby. Charakter ich jest niekiedy bardziej „twardy” niż osoby pełnosprawnej i często można w nich znaleźć wsparcie „duchowe”. Jedyną różnicą są ich ciała. Ta naturalna powłoka stała się dla tych ludzi prywatnym więzieniem. Niestety wyrok jest bezlitosny „dożywocie” bez możliwości apelacji. Ale być może dzięki innym osobom ich „spacerniak” będzie stanowił cały świat a kontakty między ludzkie nie będą się ograniczały do swoistych „widzeń”. Ale to wszystko zależy także od ciebie.

Na koniec autor przypomina, że „Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny” Art.32. ust.2 Konstytucji RP. Miejmy nadzieję jednak, że społeczeństwo weźmie to sobie do serca, ale dlatego że tak trzeba i to etyczne a nie, dlatego, że tak zapisano w konstytucji, bo nie można przecież nikogo zmuszać do miłości.